1⃣بلندهمّتى به هنگام دعا 

انسانها در آرزو و درخواست از خداوند، گوناگون مى‏ باشند. همّت و آرزوى برخى از آدمیان در همین دنیاى زودگذر و ناچیز خلاصه مى‏ شود. آنها جز دنیا نمى‏ خواهند و جز براى دنیا، چیز دیگرى سعى و تلاش نمى‏ کنند. به فرموده زیباى حضرت على‏ علیه‏السلام: «وَاِنَّمَا الدُّنْیا مُنْتَهَى بَصَرِ الْاَعْمَى لاَ یبْصِرُ مِمَّا وَرَاءَهَا شَیئاً وَالْبَصِیرُ ینْفُذُهَا بَصَرُهُ وَیعْلَمُ اَنَّ الدَّارَ وَرَاءَهَا فَالْبَصِیرُ مِنْهَا شَاخِصٌ وَالْاَعْمَى اِلَیهَا شَاخِصٌ وَالْبَصِیرُ مِنْهَا مُتَزَوِّدٌ وَالْاعْمَى لَهَا مُتَزَوِّدٌ؛ همانا دنیا نهایت دیدگاه کسى است که دیده‏اش کور است، و از دیدنِ جز دنیا مهجور. و آنکه بیناست، نگاهش از دنیا بگذرد و بداند در پَس آن، خانه [آخرت‏] است. پس بینا از دنیا رخت بردارد و نابینا رخت خویش در آن گذارد. بینا از دنیا توشه گیرد و نابینا براى دنیا توشه فراهم آرد.‌» (نهج البلاغه؛  خ۱۳۳؛ شهیدی) 
و امّا گروه دوم از آدمیان، کسانى هستند که همّت خویش را فراتر از جهان مادى قرار داده‏اند. و اگر هم براى دنیاى خویش تکاپو دارند، به انگیزه توشه برداشتن براى جهان دیگر، حفظ آبرو و مانند آن است. آنها دنیا را محلّ گذر و پل رسیدن به جهان دیگر مى‏ دانند و همه تلاش خود را بکار مى‏ گیرند تا در جهان دیگر رستگار شده، در بهشت ابدى پروردگار جاى گیرند.
سرانجام، اندکى از آدمیان نیز هستند که نه تنها از دام جاذبه‏ هاى فریبنده دنیوى رها مى‏ شوند؛ بلکه از نعمت هاى انبوه بهشت نیز مى‏ گذرند و از خداوند، تنها دیدار جمال او را مى‏ طلبند و به جاى بهشت، بهشت‏ آفرین را تمنّا مى‏ کنند. 
در ضمن حکایتى، درباره حضرت فاطمه‏ علیهاالسلام چنین مى‏ خوانیم: «روزى پیامبر اسلام‏ صلى‏ الله‏ علیه‏ وآله از دخترش زهراعلیهاالسلام پرسید: دخترم! چه درخواست و حاجتى دارى؟ هم‏اکنون فرشته وحى در کنار من است و از طرف خدا پیام آورده است که هر چه بخواهى، تحقق مى‏ پذیرد. حضرت فاطمه‏ علیهاالسلام پاسخ داد: «شَغَلَنِى عَنْ مَسْئَلَتِهِ لَذَّةُ خِدْمَتِهِ لاَ حَاجَةَ لِى غَیرُ النَّظَرِ اِلَى وَجْهِهِ الْکَرِیمِ؛ لذتى که از خدمت حضرت حق مى‏ برم، مرا از هر خواهشى باز داشته است. حاجتى جز این ندارم که پیوسته ناظر جمال زیبا و والاى خداوند باشم.‌» (نهج الحیاة؛ ص۹۲؛ دشتی)